Literatura postpamięci jest przede wszystkim gatunkiem narracji literackiej, skupiającym się na traumie Holokaustu z perspektywy drugiego, trzeciego, a nawet czwartego pokolenia po II wojnie światowej. Opiera się zazwyczaj na dokumentach historycznych (zarówno pisanych, jak i wizualnych, na przykład zdjęciach i rysunkach) oraz historiach rodzinnych. Z tego powodu typową dla literatury postpamięci cechą jest analiza jej związku z tradycją literacką i kulturalną (a konkretnie: jak doświadczenie Holokaustu funkcjonuje w kulturze, jak jest pamiętane, intepretowane i wykorzystywane), jak również podejmowanie refleksji nad polityką pamięci i sposobami pamiętania, przy jednoczesnym ich kwestionowaniu.
Niejednokrotnie jest to gatunek wysoce osobisty, w którym zacierają się granice między rolą autora i narratora / podmiotu mówiącego. Literatura postpamięci obfituje w elementy eseistyczne, służące do prowadzenia rozważań na temat wykorzystywanych przez nią narzędzi, jej własnych możliwości oraz raison d’être (lub jego braku). Autorzy postpamięciowi wydają się jednak wierzyć, zgodnie z tezą Imre Kertésza, że po Auschwitz nie można nie pisać o Auschwitz.
Wiersze współczesnego polskiego poety Piotra Macierzyńskiego wydają się przyglądać historii rozumianej jako pewne konkretne wydarzenia, ale w utworach tych padają również pytania o miejsce tych wydarzeń w literaturze. Ta dwoistość historii może z łatwością prowadzić do paradoksów, takich jak niemożliwość zrozumienia przeciwstawiona konieczności rozumienia czy też upływ historycznego (czyli – linearnego) czasu skontrastowany z uporczywym trwaniem (odziedziczonych traum). Podejście to ma też na celu przyjrzenie się paradoksowi wynikającemu z faktu, że w związku z dehumanizującą logiką obozów koncentracyjnych, ocalali z nich ludzie „stracili swą niewinność”, byli zmuszeni jeżeli nawet nie do stania się wspólnikami zbrodniarzy, to przynajmniej do przyjęcia roli gapiów, którzy w sposób pośredni ciągnęli korzyści ze śmierci współwięźniów. Najjaskrawszym bodajże przykładem osób należących do tej ostatniej grupy byli członkowie Sonderkommando, którym pozwalano żyć jedynie tak długo, jak długo musieli pomagać przy zagazowywaniu kolejnych transportów, ale którzy mimo bycia ofiarami czuli się winni, ponieważ stali się częścią nazistowskiej „maszyny do zabijania”.
Poezja Macierzyńskiego koncentruje się na różnych kulturowych (religijnych i świeckich) toposach zwyczajowo pojawiających się w opisach Holokaustu i kontrastuje je ze sobą, tworząc w ten sposób opozycje prowadzące do paradoksów (i tak w jednym z utworów Auschwitz jest porównywane do Egiptu, kraju niewoli, z którego Żydzi uciekli, ale i do Ogrodu Eden, z którego człowiek został wygnany, i do którego pragnie wrócić). Paradoksy te są z kolei źródłem logicznych i symbolicznych pułapek, ilustrujących bezwyjściową naturę traum historycznych.
W niniejszym artykule podejmuję próbę przyjrzenia się kilku opozycjom tego typu. Pragnę również pokazać, że opozycje te funkcjonują na różnych poziomach tekstu i mogą przyjmować różne znaczenia, co przyczynia się do złożoności obrazu, z którym mamy do czynienia za każdym razem, gdy wymawiamy słowo „Holokaust”.
Post-memory literature is a mostly narrative genre focusing on the trauma of Holocaust from the perspective of the 2nd, 3rd, and even 4th generation after the war. It is usually based on historical documents (both written and visual, e.g. photos and drawings) and family histories. Therefore, it typically reflects on its relationship with literary and cultural tradition (or, more exactly: on how the experience of Holocaust is embedded in culture, how it is remembered, interpreted, and used) but it also addresses and questions the politics of memory and the practices of remembering.
Often it is a highly personal genre, in which the roles of the author and that of the narrator / subject of the poetry tend to overlap. Post-memory literature is also rich in essayistic traits, reflecting both on its tools and possibilities and on its raison d’être (or the lack thereof). Its authors, however, seem to believe, in agreement with Imre Kertész, that after Auschwitz it is impossible to not write about Auschwitz.
The poems of the contemporary Polish author Piotr Macierzyński appear to have a double focus: on one hand, concrete historical events, on the other, the place of those events in literature. Such double foci can easily lead to several paradoxes, such as the impossibility of understanding juxtaposed with the categorical imperative of understanding, or the passage of historical (hence, linear) time as opposed to the persistence of (inherited) traumas. It also attempts to deal with the fact that, due to the dehumanizing logic of the concentration camps, their survivors “lost their innocence”, were forced to become if not accomplices of the perpetrators, then at least “bystanders”, who indirectly benefited from the death of their fellow inmates. The most vivid example of the latter were probably the members of the Sonderkommando, who were allowed to live only until there were enough transports to be gassed but despite being victims themselves, they felt guilty because of being part of the Nazi “killing mechanism”.
Macierzyński’s poetry focuses on various cultural (religious and secular) topoi, which traditionally appear in Holocaust representations, and places them next to each other so that they create oppositions leading to paradoxes (for instance, Auschwitz is likened both to Egypt, the land of slavery, from where the Jews fled, and to the Garden of Eden, from where the Man was expelled, but to which he yearns to return). These paradoxes in their turn form logical and symbolic traps, illustrating the inescapable nature of historical traumas.
In this analysis, I attempt to take a closer look at a few such juxtapositions working at different levels of the text, gaining different meanings, creating thus a rather involved image of what we deal with when we say „Holocaust”.
Aarons Victoria: Memory’s Afterimage. Post-Holocaust Writing and the Third Generation. In: Aarons Victoria (ed.): Third-Generation Holocaust Narratives. Memory in Memoir and Fiction. Lanham: Lexington Books, 2016. 17–38.
Assmann Jan: Uralom és üdvösség. Politikai teológia az ókori Egyiptomban, Izraelben és Európában. Budapest: Atlantisz, 2008.
Bataille Georges: Genet. In: Bataille Georges: Az irodalom és a rossz. Budapest: Balassi, 2021. 141–174.
Borowski Tadeusz: Wspomnienia. Wiersze. Opowiadania. Warszawa: PIW, 1972.
Cywiński Piotr M. A. Sny obozowe w pamięci ocalałych z Auschwitz. Oświęcim: Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, 2021.
Didi-Huberman Georges: Images in Spite of All. Four Photographs from Auschwitz. Chicago: The University of Chicago Press, 2003.
Gawalewicz Adolf: Refleksje z poczekalni do gazu. Ze wspomnień muzułmana. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1968.
Mach Anna: Świadkowie świadectw. Postpamięć Zagłady w polskiej literaturze najnowszej. Warszawa: Fundacja na rzecz Nauki Polskiej, Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2016.
Macierzyński Piotr: Antologia wierszy SS-mańskich. Kraków: Ha!art, 2016.
Macierzyński Piotr: Książka kostnicy. Poznań: WBPiCAK, 2017.
White Hayden: The Value of Narrativity in the Representation of Reality. Critical Inquiry 7 (1980): 5–27.