Celem artykułu jest analiza obrazu Warszawy, jaki wyłania się podczas lektury felietonów Doroty Masłowskiej Mam tak samo jak ty, wydanych w 2023 roku, a publikowanych w „Tygodniku Powszechnym” w latach 2020–2022. W artykule wyodrębnione zostały dwie główne kategorie: topos miasta jako labiryntu oraz topos miasta jako teatru (theatrum mundi). Kategorie te podlegają u Masłowskiej istotnym transformacjom i twórczym aktualizacjom, na przykład labiryntowa struktura nie dotyczy jedynie przestrzeni, ale staje się sposobem opisania czasu. Pisarka otwarcie nawiązuje do toposu świata-teatru, przedstawiając ludzi jako aktorów, jednak twórczo wzbogaca ów topos, podaje w wątpliwość istnienie wyższego porządku, a osiągnięcie harmonii uważa za niemożliwe. Masłowska idzie nawet o krok dalej – wątpi w istnienie jakiegokolwiek reżysera, odpowiedzialność zostaje więc zdjęta z bliżej nieokreślonej wyższej siły i zwrócona ludziom-aktorom, którzy sami muszą dźwigać jej ciężar. Uniwersalna figura labiryntu służy Masłowskiej do pokazania złożoności przestrzeni miejskiej Warszawy, jej palimpsestowej budowy, zawieszenia między przeszłością i przyszłością. Labirynt to już nie tylko labirynt przestrzenny, gmatwanina korytarzy, zaułków i nieznanych dróg, ale to również labirynt zapachów, labirynt splątanych ze sobą dźwięków, kolorów i faktur. Chodząc po Warszawie Masłowska doświadcza szczególnej synestezji, zlania się różnych doświadczeń zmysłowych. Labiryntowość jako cecha przestrzeni zostaje przeniesiona również na inne kategorie – labiryntem staje się czas, chaotyczny, rozbuchany, ułożony w sposób palimpsestowy. Masłowska skrupulatnie i w sposób przemyślany buduje swoją wizję Warszawy. Wykorzystuje znane i powtarzane w literaturze uniwersalne toposy, figury i wyobrażenia, ale jednocześnie z dystansem je interpretuje, nadaje im nowe znaczenia, twórczo je przetwarza. Dotyka najbardziej współczesnej problematyki, dotyczącej np. wyobcowania ludzi w przestrzeni miejskiej podczas lockdownu. Powstaje w ten sposób niezwykle bogaty znaczeniowo obraz Warszawy, będący odzwierciedleniem tęsknot, pragnień i refleksji samej autorki, zapis doświadczenia miasta, które jest zawsze swoje i zawsze obce jednocześnie. Zbiór felietonów Doroty Masłowskiej Mam tak samo jak ty to swoista kronika miasta, miasta będącego w ciągłym ruchu, miasta, które Masłowska stara się okiełznać, zrozumieć, które stara się poznać od podszewki. Podczas swoich peregrynacji po stolicy autorka zrasta się, chcąc nie chcąc, z tkanką miasta, Warszawa przenika ją i inspiruje.
The aim of the article is to analyze the image of Warsaw that emerges while reading Dorota Masłowska’s feuilletons “I’m the Same Way”, published in 2023, that were appearing in “Tygodnik Powszechny” magazine between 2020 and 2022. The article distinguishes two main categories: the literary topos of the city as a labyrinth and the topos of the city as a theatre (theatrum mundi). These categories are subject to significant transformations and creative updates in Masłowska’s literary works, for example, the labyrinthine structure does not only concern space, but becomes a way of describing time. The writer openly refers to the topos of the world-theatre, presenting people as actors. However, she creatively enriches this topos, questions the existence of a higher order, and considers achieving harmony impossible. Masłowska even goes a step further – she doubts the existence of any director, so the responsibility is removed from an unspecified higher power and returned to people-actors who have to bear its burden themselves. The universal figure of the labyrinth is used by Masłowska to show the complexity of Warsaw’s urban space, its palimpsest structure, and the suspension between the past and the future. The maze is not only a spatial one, a tangle of corridors, alleys and unknown paths, but also a maze of smells, a maze of intertwined sounds, colours and textures. While walking around Warsaw, Masłowska experiences a special type of synaesthesia, a merging of various sensory experiences. Labyrinth as a feature of space is also transferred to other categories – time becomes a labyrinth, chaotic, expansive, arranged in a palimpsest manner. Masłowska carefully and thoughtfully builds her vision of Warsaw. She uses universal figures and images known and repeated in literature, but at the same time she interprets them from a distance, gives them new meanings, and creatively transforms them. She touches on the most contemporary issues, e.g. the alienation of people in urban space during the lockdown. In this way, an extremely rich in meaning image of Warsaw is created, which is a reflection of the longings, desires, and reflections of the author herself, a record of the experience of a city that is always well-known and always foreign at the same time. Dorota Masłowska’s collection of feuilletons is a kind of chronicle of a city, a city in constant motion, a city that Masłowska tries to tame and understand, which she tries to get to know from the inside out. During her peregrinations around the capital city, the author, like it or not, becomes integrated with the fabric of the city, Warsaw permeates and inspires her at the same time.
Anderson B. Wspólnoty wyobrażone: rozważania o źródłach i rozprzestrzenianiu się nacjonalizmu. Kraków, 1997.
Brach-Czaina J. Szczeliny istnienia. Warszawa, 2018.
Czapliński P. Poruszona mapa. Wyobraźnia geograficzno-kulturowa polskiej literatury przełomu XX i XXI wieku. Kraków, 2016.
Dajnowski M. Mapy literackie – kłącze, fałdy i ‘efekt przedpokoju’. In: Karwowska Bożena, Konończuk Elżbieta, Sidoruk Elżbieta, Wampuszyc Ewa (red.): Geograficzne przestrzenie utekstowione. Białystok, 2017. 41–52.
Deleuze G., Guattari F. Kłącze. Colloquia Communia 1/3 (1988): 221–238.
Głowiński M. Mity przebrane. Kraków, 1994.
Goffman E. Człowiek w teatrze życia codziennego. Warszawa, 1981.
Grotowski J. Ku teatrowi ubogiemu. Wrocław, 2007.
Iwasiów I. Eseizowanie. Autobiografia 1 (10) (2018): 7–12.
Konończuk E. Mapa w interdyscyplinarnym dialogu geografii, historii i literatury. Teksty Drugie 5 (2011): 255–264.
Konończuk E. Mapa jako metafora w ‘opowieściach przestrzennych’ Andrzeja Stasiuka. In: Konończuk Elżbieta, Sidoruk Elżbieta (red.): Od poetyki przestrzeni do geopoetyki. Białystok, 2012. 27–48.
Mann J. Miroslav Krleža Petrica Kerempuh balladáinak „mundus inversus”-a. In: Kiss Szemán Róbert (szerk.): Humor és sport a szláv kultúrákban. Köszöntő kötet a 60 éves Lukács István tiszteletére. Budapest, 2019. 116–126.
Masłowska D. Mam tak samo jak ty. Kraków, 2023.
Paszek K. Tematyka i język współczesnych felietonów na przykładzie zbioru Więcej niż mo-żesz zjeść Doroty Masłowskiej. In: Kowal Jolanta, Patro-Kucab Magdalena, Podolska Paulina (red.): W kręgu prasy dawnej i współczesnej. Wybrane problemy. Rzeszów, 2021. 241–256.
Platon. Prawa. Warszawa, 1997.
Rybicka E. Labirynt: temat i model konstrukcyjny: od Berenta do młodej prozy. Pamiętnik Literacki 3 (88) (1997): 67–90.
Sennett R. Ciało i kamień. Człowiek i miasto w cywilizacji Zachodu. Gdańsk, 1996.
Várnai D. Lengyelek „görbe tükre” a 16., 17. századi lengyel irodalomban. In: Kiss Szemán Róbert (szerk.): Humor és sport a szláv kultúrákban. Köszöntő kötet a 60 éves Lukács István tiszteletére. Budapest, 2019. 171–177.
Wolny-Zmorzyński K., Kaliszewski A., Furman W. Gatunki dziennikarskie. Teoria, praktyka, język. Warszawa, 2006.
Woźniak J. Wizerunek językowy młodego pokolenia w powieści Doroty Masłowskiej Kochanie, zabiłam nasze koty jako przykład lingua frankensteinia. In gremium 11 (2017): 163–177.